Personal: Forever remembering MH17

Het blijft onvoorstelbaar: het ongeluk met MH17 bijna 4 maanden geleden. Ik vloog op datzelfde moment op Schiphol. Dezelfde tijd, dezelfde hal en waarschijnlijk heb ik zelfs de mensen nog gezien die op deze vlucht gingen. Vandaag wil ik een artikel wijden aan de slachtoffers en nabestaanden van mh 17.

Het blijft bizar om over na te denken. Nu ik zit te typen op mijn laptop, voel ik weer dat verdriet en de onmacht. Waarom heeft het zover kunnen komen? Ik ben boos: boos op de wereld dat dit heeft kunnen gebeuren, boos op Poetin die alles ontkent en heilig man speelt, boos op het feit dat het gebied een hele lange tijd gewoon niet onderzocht kon worden, vanwege de bommen die nog steeds in de buurt van de rampplek gegooid werden. Ik schrik van mijn eigen woorden en gedachten.

Het is onwerkelijk, dat 298 mensen onschuldig het leven is afgenomen. Kinderen, ouderen met hun kleinkinderen, jonge stellen die hun eerste reis samen zouden maken. Op het moment dat deze reis plaatsvond, stapte ik in het vliegtuig voor de eerste vakantie samen met mijn vriend. Onze bestemming was Egypte, en gelijk vanaf het moment dat wij hier waren, stroomde mijn telefoon vol met appjes en smsjes over of ik nog leefde. Of ik nog leefde. Hoe bizar klinkt deze vraag wel niet? Sommige mensen wisten niet precies waar onze reis heenging, vandaar dat mensen berichtjes stuurden naar mijn vriend en mij toen ze hoorden van het vliegtuigongeluk. Vol verwarring stuurde ik berichtjes terug, met dat wij goed waren aangekomen, en waarom deze vraag gesteld werd.
Toen hoorde ik het verhaal, over hoe een vliegtuig was neergeschoten, precies op het moment dat wij ook vlogen redelijk dichtbij dit gebied. Ik vroeg of er overlevenden waren bij de vliegtuigramp, en al gauw bleek dat er geen één overlevende was.

De uitzendingen, waarin te zien was dat de kisten aankwamen in Nederland heb ik gekeken. Stuk voor stuk heb ik ze (terug)gezien. Ik heb de bloemenrijen gezien op Schiphol, toen ik terugkwam van vakantie. Nederland in rouw. Voor het eerst in mijn leven heb ik gezien hoe Nederland in rouw is, hoe verbonden de mensen met elkaar zijn, maar ook hoeveel onmacht en emoties er in het spel waren.

Ik heb respect voor Nederland, hoe de mensen elkaar steunen in Nederland, maar ik kan maar niet beseffen dat de inzittenden, onschuldige slachtoffers zijn geworden van een oorlog waarin wij niet eens meededen. En wat ik nog veel erger vind, is dat de oorlog gewoon doorgaat. Rusland en Oekraïne blijven in gevecht, en tonen geen respect tegenover de overledenen. Ik heb nog nooit zo'n afkeer gehad tegen de mens, of tegen de wereld.

Poetin wijst iedereen aan als schuldige, maar ontkent keihard dat hij er ook maar iets te maken heeft gehad. Ik vind het belachelijk om de vinger te wijzen op andere mensen, terwijl je zelf ook absoluut iets te maken hebt gehad met het ongeluk. De manier waarop Poetin zich gedragen heeft de afgelopen maanden, vind ik ook echt absurd.

Ik kan nog steeds niet beseffen, dat 298 mensen overleden zijn. De wereld is wreed geworden, en ik heb een andere kijk op de wereld gekregen.

Dit artikel wil ik opdragen aan alle slachtoffers van de ramp van MH17, en alle nabestaanden. Ik weet, dat ik niets beter kan maken, dat ik niks kan veranderen. Maar ik wil mijn steentje bijdragen aan het steunen van deze mensen en heel Nederland. Deze ramp mag niet vergeten worden, en zal voor altijd deel van Nederland zijn.



Rust zacht, en veel sterkte voor de nabestaanden.



Liefs,
Lisa